Społeczność Głuchych posiada własny język. Termin "własny język" oznacza, że jest on odrębny od języka polskiego zarówno pod względem gramatyki. Odmienny też jest sposób przekazywania informacji, który odbywa się za pomocą mimiki i przestrzeni. Skąd to wiemy? Wyrażamy znaki, na przykład pochodne od znaku "jeden", za pomocą różnych ruchów, dzięki czemu przekazujemy konkretne znaczenie, jak "pierwszoklasista", "jedynka" czy "pierwsze piętro". Rozumiemy te znaki migowe. Innym przykładem może być to, że wiemy, w jakim kontekście używać różnych znaków, które na język polski tłumaczymy na jedno słowo “lata”. W przeszłości być może brakowało nam było wiedzy na ten temat, ale z upływem czasu staliśmy się bardziej świadomi naszego języka migowego. Skąd ta wiedza się wzięła?

Dzięki zespołowi Pracowni Lingwistyki Migowej (PLM), który jest zaangażowany w badania nad polskim językiem migowym (PJM), skupiając się na jego gramatyce i znakach migowych. Dodatkowo, pracownicy PLM prowadzą edukacyjne wydawnictwo, które zawiera publikacje z wyjaśnieniami na temat PJM. Działalność PLM obejmuje również organizację konferencji naukowych, których celem jest popularyzacja wiedzy na temat PJM. Przykładem takiego wydarzenia jest projekt "Mózg migający", który prezentuje, jak PJM jest reprezentowany w ludzkim mózgu.  PLM zbiera znaki migowe zapisane na materiałach filmowych, co zostało omówione w piątym odcinku serii "Ekosystem Głuchych", tworząc w ten sposób korpus polskiego języka migowego. Ten korpus został utworzony przez Pracownię Lingwistyki Migowej w celu badania języka migowego. Dzięki działaniu Pracowni Lingwistyki Migowej, nasza wiedza na temat polskiego języka migowego ciągle się pogłębia i rozwija.